Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Duo Reges: constructio interrete.

Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster;

Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit.
Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.

Refert tamen, quo modo.

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam. Sed nunc, quod agimus; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.
Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

Bork: Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit.
Quare conare, quaeso.: An est aliquid, quod te sua sponte delectet?
Frater et T.: Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.
Quare attende, quaeso.: Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens.
Quonam, inquit, modo?: Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit.

Quoniam, inquiunt, omne peccatum inbecillitatis et
inconstantiae est, haec autem vitia in omnibus stultis aeque
magna sunt, necesse est paria esse peccata.

Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet
disciplina.

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Sit sane ista voluptas. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.